راهبرد قانون اساسی در حمایت از حقوق بشر در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران

قانون اساسی به عنوان مهمترین قرارداد بین فرمانبران و فرمانروایان، متضمن اساسی ترین حقوق و تکالیف طرفین می باشد. اصلی ترین محوری که در قانون اساسی همه کشورها به آن اشاره می شود حقوق ملت می باشد. از طرفی امروزه حقوق بشر یکی از بنیان های اساسی در روابط بین الملل محسوب می شود به نحوی که همه کشورها چه کشورهایی که به معاهدات حقوق بشری پیوسته اند و چه کشورهایی که به آنها نپیوسته اند خود را متعهد به رعایت مفاد آن میدانند. سیاست خارجی نیز به موازات سیاست داخلی هر کشوری در اعمال حقوق ملت و جلب منافع آنها نقش بسزایی دارد. به همین علت تبیین راهبرد قانون اساسی در حمایت از حقوق بشر در سیاست خارجی یکی از مباحثی است که می تواند راه گشای مسئولان سیاست خارجی باشند تا هم با حرکت در چهارچوب قانون اساسی تصمیمات آنها در عرصه داخلی مشروع جلوه بنماید و هم سیاستمداران بتوانند با پیگیری اهداف قانون اساسی با ادبیات حقوق بشری در در عرصه بین المللی موفقیت های لازم را کسب نمایند. مهمترین چهارچوب هایی که بر طبق قانون اساسی باید در حمایت از حقوق بشر در سیاست خارجی رعایت گردد، دو راهبرد حمایت از مبارزه مستضعفین علیه مستکبرین و دفاع از حقوق همه مسلمانان می باشد. مبنای این دو راهبرد مفاهیم و منابع اسلامی است که در عین حال منطبق بر نظریه مسئولیت حمایت در حقوق بین الملل نیز هست. ضرورت حمایت از حقوق همه مسلمانان در عمل دارای اولویت هایی می باشد. این اولویت بندی هم در موضوعات حقوق بشری وجود دارد مانند حق حیات و حق تعیین سرنوشت و سایر حقوق بنیادین و غیرقابل تخطی حقوق بشری که نسبت به بقیه موارد حقوق بشر اهمیت بیشتری دارند و هم در مصادیق دارای اولویت بندی می باشند مانند وضعیت مسلمانان فلسطین. این تقدم و تاخرها هم در موضوعات و هم در مصادیق از اصول قانون اساسی قابل استحصال هستند و سیاست خارجی بر اساس آنان باید شکل پذیرد.